Birini sevmek tuhaf bir şey...Canını yaksa da yaptıkları gene de iyi şeyleri hatırlıyor insan..Ya da ben iyi şeyleri hatırlamaktan yanayım... İnsan sevdigi zaman birini, onun iyiliği için romantik şeyler, romanlarda rastlanan türde hareketler de yapabiliyormuş bazen... Ancak o romantizm, filmlerde ve kitaplarda tutuyormuş, gerçek hayatta insan dediğimiz varlık çok bilinmezli denklemler gibiymiş, değişken tepkiler gösterebiliyormuş. Hayat da böyle bir şey değil mi ? Tecrübeler değil mi yüksek erdemli düşüncelerin şişede durduğu gibi durmadığını gösteren, çarpa çarpa bizi eğiten şey ?
Gidenin ardından böyle bir yazı yazmak zor, hele de o kişi yakın olduğun birisiyse.. Bir parçan da onunla gidiyor, sanki "son" u çarpıyor bu gidiş yüzüne insanın... Dramatize etmek en son tercihim. İsmi lazım değil bazı köşe yazarları gibi ağlak ve romantik şeyler de yazmayacağım."dem bu demdir" demişler boşuna değil... Madem geçmişteki "dem" geçmişte kaldı, şimdi geçmişten ders alma zamanı ."zamanı zamanlı yaşa " demişti biri...
O halde zaman gidenlere huzur dileyip bu "dem'e" dönme zamanı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder